Philippines; untill we meet again!

Daar zijn we weer. Vliegveld nummer zoveel. Ik ben ondertussen de tel kwijtgeraakt. Ook mijn Filippijnen avontuur is na 3,5 week alweer voorbij. Met meer dan 7000 eilanden is de Filipijnen wat lastiger de bereizen dan bijvoorbeeld Bali. Vluchten/ferries/scooters/bussen, ik heb ze allemaal meegemaakt. Maar wat een paradijs is het hier. Met witte stranden, helder blauw water en grote rotsvormingen om je heen. Het ziet er uit als de poplaire Instagram foto's die je op het internet kan vinden. Na in Thailand en Bali geweest te zijn dacht ik dat ik niet meer omver geblazen zou worden door de witte stranden maar ook hier heb ik heel wat wauw momentjes gehad en kon ik vaak niet geloven wat voor moois ik zag. Toch heeft het een paar dagen geduurd voordat ik hier gesetteld was. Ik landde in manila en hoorde vooraf al van vele mensen dat manila weinig aan is. Ik sluit me daar volledig bij aan. Wat een shithole. Nou moet ik zeggen dat ik er ook niet heel veel aan gedaan heb om de stad te verkennen want de eerste dag was ik druk met het missen van de bali crew en de tweede dag heb ik niet veel meer gezien dan de 100 meter straat van mn hostel naar het winkelcentrum. Anyway..het was eindelijk tijd om naar het vliegveld te gaan en naar Cebu te vliegen. Ik deelde de taxi met een Duits meisje die ik net een minuut geleden had leren kennen en haar vlucht was een uur later. Ook naar Cebu. Omdat mijn vlucht een uur vertraging had kwam ik haar weer tegen op het vliegveld van Cebu maar zij verbleef in de stad en ik ging rechtsreeks door naar Moalboal, een klein stadje aan de westkust van Cebu. Al snel kwam ik haar daar weer tegen en uiteindelijk kwamen we erachter dat we soort van hetzelfde plan hadden dus zijn we samen verder gaan reizen. Cebu was heel mooi. Naast het zwemmen met miljoenen sardines zijn we met de scooter helemaal naar het zuiden van Cebu gereden en hebben we daar met whale sharks gezwommen. Wat een ervaring en wat een mega grote beesten. Van Cebu zijn we door naar Bohol gegaan, een ander eiland. We ontmoette daar een local en zijn daarmee de hele dag op pad geweest. Ik kan nu zelfs in Filippino taal mn eten bestellen :D Het was tijd voor de tweede vucht naar het bekende eiland Palawan. Ik merkte al snel dat Filippino mensen niet zo van de tijd zijn en had wederom een uur vertraging. We landde in Puerto Princessa waar we met de taxi gelijk doorgingen naar Port Barton. Een klein gezellig dorpje wat nogal onderontwikkeld is. Allereerst bestaat het alleen uit zandwegen met miljoenen hobbels. Daarnaast kwamen we erachter dat er alleen electriciteit was tussen 6PM en 12AM. Alle electronische spullen werden uit de tas gehaald en opgeladen om stipt 6PM. Wifi bestaat er wel maar werkt niet of nauwelijks en ook al had ik een sim kaartje, bereik had ik niet. We reisden door naar het noorden, naar het populaire El Nido waar we 6 nachten verbleven. We hebben met scooters de omgeving verkend en zijn twee dagen op island hopping tour geweest waarbij we op het strand sliepen. S'ochtends vroeg wakker worden en de zee in springen op je eigen private island. Ik denk niet dat het leven nog beter kan zijn. Al snel kwamen meerdere boten tevoorschijn met toeristen en maakten we ons klaar voor nog een dag island hopping. Tijdens het tandenpoetsen op het strand arriveerde er een boot met Aziaten en wilde ze met me op de foto. Ik kan me voorstellen dat dat een hele charmante foto is geworden met mn tandenborstel nog in mn mond. Terug in El Nido boekte we de ferry naar Coron bij dezelfde agency als waar we de tours en scooters hadden geboekt. We waren van plan de snelle boot te nemen die 4 uur zou duren. De agency zei toen dat de slome boot maar 2 uurtjes langer was, 600 peso goedkoper (zo'n 10 euro waar je hier een hele dag van leeft) en dan had je ook nog eens gratis lunch wat je niet op de snelle boot krijgt. Het zou een grote comfortabele boot zijn waar we goed kunnen slapen en zelfs wifi hebben. Goed...ik heb niet veel nodig om overtuigd te worden dus oke.. doe dan de slome boot maar. Om 7 uur s' ochtends werden we opgehaald en naar de pier gebracht. Zoals backpackers dat doen volgde we als een kip zonder kop de menigte naar de boot niet wetende dat de snelle boot ook om 8 uur vertrok. Bij de boot aangekomen was het inderdaad een grote boot en zag het er comfortabel uit. Helaas was dit niet onze boot maar de snelle boot. Slow boat there, slow boat there. Hij wees naar een mega kleine boot die alles behalve comfortabel was. Uiteraard geen Wifi, mensen gingen op de grond liggen om te slapen en we moesten onze life jackets dragen. Enrom comfortabel dus....Coron is de bestemming waar ik mn duik gepland had staan. Voor het eerst heb ik wrak gedoken en wat was dat gaaf. Het waren twee Japanse schepen die tijdens de oorlog in 1944 zijn gezonken. Het eerste schip lag 18 meter diep en het tweede schip 25 meter. Deze had een lengte van 100 meter lang. Via de voorkant mochten we naar binnen en zijn we het hele schip door gedoken. Het was een geluksmomentje om nooit meer te vergeten.
De laatste dag in Coron hebben we een island hopping tour gedaan. Ik denk dat we in de Filippijnen meer tijd op het water dan op het land hebben doorgebracht. Vrolijk ronddobberend voelde we beiden ineens een enorme steek in onze voet. Een sea urgeon had ons te pakken. Bij Michelle in haar grote teen en bij mij aan de onderkant van mn voet. De eerste 15 minuten waren echt enorm pijnlijk en op dat moment wisten we ook niet wat het was. We gingen terug naar de boot om te vragen wat het was en of het gevaarlijk was. Zij vertelden ons: 'Sea urgeon, sea urgeon'. Ook al kunnen Filippino mensen goed Engels praten, door het accent is het soms lastig te verstaan. Surgeon?? Als in dokters die opereren?? Even was er een stress momentje maar gelukkig was er niks aan de hand zolang er geen infectie ontstaat. So far, so good. Terug in het hostel bleek dat ik voor het eerst bestolen ben :( en wel van mijn twee appels en mn nootjes. Ach ja..het had erger gekund.
Het einde was in zicht en mn laatste ferry stond op de planning. Coron - Manila, een 15uur durende nacht ferry. Hoe gaan we dat overleven...Onze bedden werden aangewezen en naast een aantal andere backpackers lagen we vooral tussen lokale mensen. Eenmaal gesetteld zijn we naar de karaoke bar gegaan en kregen we daar avondeten geserveerd. We waren eigenlijk best wel moe en waren dus van plan na het eten en een biertje lekker te gaan slapen. Dat liep wat anders toen er een groep locals bij ons kwam zitten waarvan een van hen zijn verjaardag aan het vieren was. Voor we het wisten hadden we zo'n beetje het hele karaoke boek gezongen/gedanst en was het om 2uur s'nachts tijd om lekker te gaan slapen. Het Fillipijnen avontuur kon niet beter eindigen. Ondanks dat het eten een beetje tegenvalt, heeft dit prachtige land mn hart gestolen en vooral de lieve lokale mensen die allemaal dachten dat ik half filippino was. 3,5 week is lang niet genoeg om alles te zien. Filippijnen: untill we meet again.

XOXO